holt,n. (norw. adän. fær. holt, aschwed. hult; alts. ags. afris. holt, ahd. holz) gehölz, ivald: sg. gen. til holz ek gekk ok til lirás viþar gambantein at geta Skm 32^l; dat. þau (Lif ok Lífþraser) leynask mono i holte Hoddmimes Vm 45², esa sá nú hýrr es ór holte ferr Vkv 17*, einstéþ emk orþen sem Qsp i holte wie die espe im (nadel-)walde Hm 4¹ (Bugge, Zz 7, 387).

Compositum: holt - rif).

* holt-ri]), n. bewaldeter bergrücken: pl. gen. heim hvale haf til bøjar ok holt-riþa liver i gøgnom Hym 27*.

hór-dóinr, m. (aschwed. hor-domber, adän. hor-dom; afris. hor-dom) hurerei, ehebrtich: sg. nom. hart's i heime, hór-dómr mikell Vsp 45³.

horfa (ff); norw. fær. horva, adän. horfe, horve) 1) gerichtet sein: prs. ind. pl. 3. sal så standa . . norþr horfa dyrr Vsp 38²; prt. ind. pl. 3. kvam hann (Rigr) at sal, sujþr horfþo dyrr Bþ26~; 2) schauen, blicken: inf. ara fmfo á skalta ár sitja, horfa heime ór (₍deine blicke von der weit abkehren'), snugga heljar til Skm 27².

horn, n. (nonv. fær. aschwed. adän. horn; got. haiirn, alts. ags. afris. ahd. horn) 1) horn eines tieres: pl. nom. horn (dýrkalfs) gloa vif) himen sjal fan HHII 37⁵; gen. braut af þjóre fmrs ráþbane liQtiui ofan horna tveggja Hym 19*; dat. af hans (Eikþyrnes) hornom drýpr i Hver-gelme Grm 26*; 2) aus dem horn eines tieres verfertigter gegenständ, und %ivar a) trinkhorn: sg. dat. hann (Loki) tók viþ horni ok drakk af Ls 53 pr 1, á horne skal þær (ølrunar) rista Sd 7% þær (hug-riinar) of hugþe Hróptr af þeim lege es leket haff>e ór hause Heiþdraupnes ok ór horne Hoddrofnes Sd 13⁶, vqro i horne liverskyns stafer ristner ok rofmer Gpr II23*, (mit suffig. negat.) vif) hleife mik sældo ne viþ hornege Hqv 139*; acc. Agoarr gekk at Grimni ok gaf honum horn fult at drekka Grm 32, Hrist ok Mist viljak at mér horn bere Grm 36 % hon (Borghildr) tok eitr mikit horn fult ok bår SinfjQtla iSyS, Borghildr bar annat horn Sinfjqtla ok baf) drekka Sfl3, hon (Sigrdrifa) tók f)á horn fult mjaþar ok gaf honum (Sigurþi) minnisveig Sd 1 pr 1,

(mit suffig. art.) er hann (Sinfjøtli) så i hornit, skilf)i hann at eitr var i Sf9_} Sigjnundr' tok hornit ok drakk af SflO, enn it þriþja sinn bar hon (Borghildr) 5 honum (SinfjQtla) hornit Sfl5; pl. gen. fór þar fjQlf) horna, unz þótte full drukket Am8²; b) horn zum blåsen: sg.nom. høtt blæss Heimdallr, horn's á lopte Vsp 46*; acc. (haler Qlreifer) til gota etke 10 gørf)ot heyra, áþr hair hugfullr i horn of þaut Hm 18*.

Compositum: horn - gøfogr. * horn - g-qfogr, adj. mit hörnern geschmückt : superl. m. pl. acc. (Egell) hirþe 15 hafra horngQfgasta Hym 7*.

_n horn angr, m. (afris. horning, ags. Eornung in: hornung-sunu) im tvinkel (horn) erzeugtes ki?id, bastard: sg. acc. (Hamþér ok Sørle) kv^þo harþan mjøk 20 (Erp) hornung vesa Hm 14*.

hórr, m. (got. hors) ehebrecher, buhle: sg. nom. åsa ok alfa es hér inne ero hverr hefr f)inn horr veret Ls 30*; gen. þat's VQ li tel, f)ót sér vers fae varþer, hóss 25 eþa livárs Ls 33²; acc. Sif á hór heima Hrbl 122, einn ek veit, svát ek vita þykkjomk, hór ok af-Hlórriþa, ok vas f)at så enn lævise Loke Ls 54*. Compositum: hór-dómr. 80 liorsklega, adv. freimütig, offen: seg, itr konungr! ættinge! mér heidr horsklega, es hugat mælom Grp IO².

horskr, adj. (alts. ahd. horsk, ags. horse; vgl. got. and-hruskan) klug, weise, 35 verständig: m. sg. nom. f)ás horskr ok f)øgoll kømr heiraesgarfm til, sjaldan verþr vite VQrom Hqv 6*, fregna ok segja skal fróþra hverr sås vill heite nn horskr Hqv 63², (ek þér gef) þat sverf) es sjalft mon 40 vegask, ef sá's horskr es hefr Skm 9*, horskr f)øtte mér (Sigvørf)r), ef hafa kynne ástráþ miket yþvar systra Fm 35*, esat svá horskr hildemeiþr, sem hers jaþar hyggja mundak, ef bróþor lætr á braut 45 komask, en Qþrom hefr aldrs of synjat Fm 36*, horskr konungr (Griper, Gunnarr) Grp 2* Od27*, horskr Gunnarr Grp 50*; dat. horskom hal (Sigverþe) Br 4*; acc. opt fá á horskan, es á heimskan né få, 50 lostfagrer liter Hqv 92*; pl. nom. horsker hrafnar skolo þér á høm galga slita sjoner ór Fj 45¹ (s. S z. st.), þann (sal á Hindarfjalle) hafa horsker haler of gQrvan