klæþe, n. (norw. adän. klæde, fær. klæði, aschwed. klaþe; vgl. ags. cláð, m., afris. klåth, ahd. kleit, n.) lcleid: pl. acc. Helgi mátti eigi forþaz annan veg, en tók klæþi ambóttar ok gekk at mala HHII1 pr 3. — Zur etymol. vgl. Bugge, Beitr. 24, 458 fg.

Composita: lín-klæþe, sqþol-klæþe. kløkkva (kJ^kk; norw. kløkka, schwed. kläcka — det klakk i mig , ich erschrak' —) 1) eingeschüchtert iver den: inf. kløkk va hann (HQgne) síz hugþe Akv 25*; 2) jammern, klagen: inf. koster 'o betre heidr an at kløkk va sé hveims fuss es fara Skm 13¹; prs. opt. sg. 3. kosteþ svá keppa, at kløkkve Guþrún Am 54*; prt. ind. pl. 3. klukko þeir karlar es kun no gørst heyra Am 62³.

kløkr, adj. (norw. kløk, fær. klökkur) mutlos, verzagt: m. sg. nom. (Hjalle) kunne kløkr verþa Am58².

*klqk, n. pl. gexwitscher, gekrächxe: acc. klQk nam (Konr) fogla Bþ45¹.

kné, n. (norw. kné, aschwed. knä, fær. adän. knæ; got. kniu, alts. kneo, ags. onéow, cnéo, afris. ahd. kniu) knie: sg. dat. á kné kalenn Hqv 3²; pl. gen. kallara þú síþan til knea þínna Erp né Eitel Akv 40^l; dat. niQrg veitk mæte mér gengen frå, es kalke sék or kneom krundet Hym 33², hvat þær meyjar heita es fyr Men-glaþar kneom sitja sáttar saman? Fj 37*, (GollrQnd) svip te blæjo af Sigverþe ok vatt venge fyr vifs kneom Opr 112²; acc. GeirrøJ)r konungr sat ok hafþi sverþ um kné sér Orm 54 pr l, harþr reis á kné hafra dróttenn Hym 32¹, lQtom (léto) und hQnom (Þóre) hrynja lukla ok kvenn-váþer of kné falla frk 15² 19², leggeþ MjQllne i meyjar kné frk 30 regns drope rann niþr of kné Oþr 114*, hón (Brynhildr) ki'Qng of kvamsk fyr kné móþor (bei der geburt) Sg 45*, kvQmo konungar fyr kné þrenner , warfen sich xu meinen füssen' Oþr II 25*, (Odrún) gekk mild fyr kné meyjo at sitja Od6², i kné gengr (_tsinkt xusammen, verkümmert') hnefe, ef kvister þverra Am 69². Compositum: knés - fót. knés - fót, f. (d. i. knés - bót, s. bót, 2; norw. knes-bot, fær. knæs-bót, vgl. adän. knæ-bugt) kniegelenk: pl. dat. skornar váru sinar (Yœlundar) i knésfótum Vkv 18 pr 1.

knífr, m. (norw. adän. kniv, fær. kniv ur, aschwed. kniver; ags. cnif) messer: sg. dat. takeþ ér HQgna ok hyldeþ mef) knífe, skereþ ór hjarta Am 55¹, tóko brás Buþla 5 ok brugþo til knife Am 59¹.

knúe, m. (norw. knue, fær. knúgvi) knöchel (am finger): pl. nom. kropner knuar .. fiugr digrer Bþ 8². kuýja (kníþa; fær. knýggja, vgl. norw. 10 knua, adän. kny) schlagen: prs. ind. sg.3. ormr knyr unner Vsp 50 *; prt. ind. sg. 3. hamre kníþe (Þórr) hQfjall skarar ofljótt ofan ulfs hnitbróþor Hym 24*, Gunnarr' heiptmóþr liQrpo hende kníþe Akv 34*, 15 hQtt hrikþo grinder es HQgne knife Am 35 *; pl. 1. vér sjau daga svalt land riþom, en aþra sjau unner kníþom GþrH36*.

knyta (tt; norw. aschwed. knyta, fær. knýta, vgl. adän. knude) knüpfen: prt. 20 ind. sg. 3. til jartegna sendi hon (Guþrún) HQgna hringinn Andvaranaut ok knýtti i vargshár Dr 10.

knQiT, m. (norw. knorr, knuiT in alten Volksliedern, fær. knörrur, adän. knar; 25 ags. cnear — entlehnt aus dem dän. ? —) schiff: sg. acc. knQrr mon ek kaupa ok kisto steinda Am 97².

knqtto (knátta; vgl. alts. knégan in: bi-knégan, ags. cnáwan, ahd. knåan in: 30int-knåan, bi - knäan) 1) können, vermögen, im stande sein, gelegenheit haben, in der lage sein: prs. ind. sg. 1. (mit suffig. 'ncgat. u. pron.) knákak segja aptr ævage: þú'st, Qlþr! of heitt! Hym 33*, 35 (gat ek) kono válega, knákak þess njóta Am 51*; sg. 2. reine monk þér þykkja, ef þíi reyna knátt HHv 21 \ knátt, niQgr! sea mey und hjalme Fm 44¹, (mit suff. pron.) nú knáttu Oþen sea Orm 53*, viþ 10 fór knáttu hér døma Hrbl 23, þiggjá knáttu, þengell! i þínne hQllo glaþr at Guþrúno gnadda niflfarna Akv 36³, melta knáttu, móþogr! manna valbráþer AJcv 39 *; sg. 3. þá kná Yála vigbQnd snua Vsp 3ö^H, 45 þá kná Høner hlautviþ kjósa Vsp 63¹, qIIo golle þá kná hann (SigvQrþr) einn ráþa Fm 34*, (mit suffig. negat.) knaat sú veig vanask Orm 25*; pl. 2. skjQldo knegoþ þar velja ok skafna aska Akv4¹; pl. 3. 50 (mit suffig. negat.) knegot oss fQlor fara HHv 13*; opt.sg.l. (mit suffig. pron.) knegak grame fagna HH II 35⁶; sg.3. segþu mér þat, FjQlsviþr! .. hvárt sé^