hefna fyþor Orm 17³ (Bugge, Aarb. 1869 s.258); prt. ind. sg. 3. þess lézk Våle verþr at hefna Hdl 303; gQrr lézk Gunnarr goll at bjóþa, sakar at bøta Gßr II19^L, vesall lézk (Hjalle), vigs þeira es skylde váss gjalda Am 58³, fegenn lézk þó Hjalle, at hann fjqr þæge Am 59⁵, (Guþrún) øxte Qldrykkjor at erfa bréþr sina, samr lézk ok Atle at sina gørva Am 71²; pl. 3. létosk f>eir fuser aller upp risa Am27¹; 8) lassen (mit nachfolg. inf. oder part. prt.) und xivar a) s. v. a. zulassen, gestatten : prs. ind. sg. 1. (mit suffig. pron.) mik mono æser argan kalla, ef bindask lætk brúþar line firkl6³; sg.3. jó lætr (maþr) til jarþar taka Skm 15², fylker þér truer, es fik i fQgrom lætr beits stafne bua HHv 14³, esat sva horskr hildemeiþr sem hers jaþar hyggja mundak, ef bróþor lætr á braut komask, en Qþrom hefr aldrs of synjat Fm 36³; opt. sg. 2. tak viþ hrimkalke . . heidr þú hana eina (Sif) låter mef) åsa sunom vammalausa vesa Ls 53³; imper. sg. 2. låt ulfs f<?f)or sitja sumble at Ls 10¹, móf>or orf) .. låt f)ér i brjóste bua Og 16², låt, .enn itre, þat, Qþlingr! nemask Orp 23², (mit suffig. negat.) sif ja silfr látafm þínom svefne ráþa Sd 28³; pl. 1. lQtom f)vi þarfar ráþa Sg 43⁶; pl. 2. látef) enge mann epter sitja es benlogom bregþa kunne HHI 53*; prt. ind. sg. 2. hvi hvetjask lézt mino fjQrve at fara? Fm5¹, lézt f>ér alt þyklqa sem etke være Am 90^l; sg. 3. skamt lét vise vigs at bíþa HHI IO¹, (mit suffig. negat.) (Brynhildr) léta sik letja langrar gQngo Sg 44*; pl. 3. (mit suffig. negat.) létoat lieldr segjask Am 28^b; opt. sg. 1. (mit suffig. pron.) nema gefask letak Sg 37³; sg. 2. lenge liggja léter fm lyng ve i þann enn aldna jQton, ef f>ú sverþs né nyter Fm 27¹; mit ellipse des inf.: inf. mont Odrúno eiga vilja, en f)ik Atle mon eige låta (seil. eiga hana) Sg 57²; beide eonstr. verbunden: prt. ind. sg. 3. (mit suffig. negat.) létat buþlungr boter uppe (seil. vesa) né niþja in heidr nefgjQld faa HH 112^{; látask sich auf etiv. einlassen: prt. ind. sg. 3. mer Atle þat einne sagþe, at hvárke lézk hQfn of deila, goll né jaroer Sg 37²; b) machen oder bewirken dass etw. geschieht, a) c. inf.: inf. fQgro skaltu heita ok låta fast vesa Hqv 129^Q, mál's

mer at ríf>a rofmar brauter, låta fQÍvan jó flugstig troþa HHII48²; prs. ind. sg. 1. (mit suffig. pron.) ykr lætk fmt goll of gef et verþa Vkv 22²; sg. 2. hvat lætr 6 fylgja Helga nafne? HHv 7¹, siga lætr fm brynn fyr braar HHv 19²; sg. 3. (Víþarr) lætr mege hveþrungs mund of standa hjQr til hjarta Vsp 54³, hverr lætr (hverer låta R) fljota fley viþ bakka? 10 HHII5¹, Ham all lætr fljota fley viþ bakka HHII 6¹; opt. sg. 2. fmr monk sitja ok sofa life, nema fm SigvQrf) svelta låter Sg 11*; sg.3. hQfþe skemra låte hann (SigvQiþr) enn håra fml (Regen) fara til 15 heljar heþan Fm 34¹; imper. sg. 2. låt hann (ulf f)inn) rinna mef) runa minom Hdl 5², hest enn hraf>føra låt hinig rinna Ohv 19², (mit suffig. pron.) illan mann láttu aldrege óhQpp at f)ér vita Hqv 116*, 20 láttu grQn sia þá, sonr! Sf 17, láttu á flet vaþa greppa gollskáler mef) gumna hQndom Akv 10¹; pl. 1. lQtom und hQnom (Þóre) hrynja lukla ok kvennváþer of kné falla Þrk 15^l, lQtom VQlsunga viþrnám 25 faa HHI54*, lQtom sun fara fej>r i sinne Sgtø¹; pl. 2. láteþ (eikekQst) und hilme hæstan verþa Ohv 21²; prt. ind. sg. 1. (mit suffig. pron.) ill iþgjQld létk hana (GunnlQþo) epter hafa sins ens heila hugar 30 Hqv 105³, létk hann (Hrungne) falla ok fyrer hniga ^ Hrbl 35, létk gamlan . . Hjalmgunnar næst heljar ganga Hir 8¹; sg. 2. lézt eld eta jQfra bygþer HHv 10³, sværo lézt þina sitja opt grátna Am 90*; 35 sg. 3. Hlórriþe .. brått lét bresta bratstein giere Hym 30², (Sigurþr) lét reka ullar-lagf) fyr straumi Rm 14 pr 5, ( Þórr) lét sigask á stólinn fast FM6^ití, (Óþenn) lét of sal minn sunnanverþan hQvan brinna 40 her alz viþar Rir IO¹, (Odrun) lét mar fara moldveg sléttan Od 3 \ þess lét (Brynhildr) harþar hefnder verþa Od 18¹, hón (Brynhildr) lét sveltask at Sigverf)e Od 18*, Atle lét rinna lands sins á vit jo 45 eyrskaan aptr frá morþe Akv 35¹, skQp lét hón (Guþrún) vaxa en ski ran malm vaþa Akv 42³, dotter lét Gjiika drenge två hniga Am47¹, lét hann (jQrmonrekr) sér i hende hvarfa ker gollet Hm 20*; 50 pl. 1. létom siga sáttmQl okkor Sg 39¹, létoni fljota far sund yfer Od 29³, skæva vér létom Am 92 ³; pl. 2. lenge njotef) landa ok þegna, es frøknan gram falla