r

1 ógQrla þeirs sitja inne fyrer, hvers þeir 'o

kyns es koma Hqv 132 \ þat faer vito, I vif> hvat einherjar alask Orm 183, þat

! faer vito, hvé hon (Valgrind) 's i lås of

í loken Orm 223, æser vito, hveim f>eir

I alda skolo gambansumbl of geta Ls 83;

imper. sg. 2. (mit suffig. pron.) vittu, ef I hjalper! Od 44; prt. ind. sg. 3. sól né

visse hvar sale åtte Vsp 53, måne né visse hvat megens åtte Vsp 54, hann (Gunnarr) visse þat vilge gQrla, hvat hQnom være vinna sømst ef>a hQnom være vinna bazt Sg 133; pl. 3. stjQrnor né visso hvar staþe Qtto Vsp 55; f) mit at e. ind. (worauf öfter durch demonstr. pron. hin-\ gewiesen wird): inf. mont vist vita at

vætke lýgr Orp 253; prs. ind. sg. 1: ek veit einn at aldre deyr (von einem weiss ich, dass er niemals stirbt' Hqv 773, ek veit at fm vegr Ls 644, ek þat veit, at þér verþr aldre meinblandenn mjQþr Sd 77Vs, (mit suffig. pron.) veitk (veit eki?) at hekk vindga meiþe á Hqv 138 bjQrg ok brim veitk (ek veit RA) at brinna skolo Orm 383; sg. 2. (mit suffig. pron.) veiztu, ef fm vex, at f)á vex mér ásmegen FM69; sg. 3. hitke hann (vesall maf>r) veit .. at hann esa vamma vanr Hqv 223, enge þat veit, at hann (ósnotr maþr) etke kann, nema hann mæle til mart Hqv 273;

g) mit at c. opt.: prt. ind. sg. 2. hvat visser fm at vér seem, snót svinnhugoþ! es sefa hefndom? HHII IO1; sg. 3. hon (trollkona) visse f>at, at vegenn munde Sigrlinnar sunr á SigarsvQlloin HHv 353;

h) mit blossem opt.: prs. ind. sg. 1. (mit suffig. pron. — gegen die hs. —) veitk, ef fyr utan værak, svá sem fyr innan emk Æges hQll of komenn, hQfof) f)itt bærak i hende mér Ls 141, veitk, ef fm vaxa næþer fyr funna vina brjóste, sæe maþr f>ik vreiþan vega Fm 71; i) mit genet, (von etw. wissen): prs. ind. sg. 2. barna veizt (veiztu R) f)inna Am 791; opt. sg. 2. þitt skyle hjarta hrafnar slita víþ lQnd yfer an viter manna Opr II94 (vgl. Bugge, F kv. 423 u. FJII, 129, aber auch JHo ffory, Tidskr. f. fil. 3, 290 anm.); sg. 3. grQþogr hair, nema gef>s vite, etr sér aldrtrega Hqv 20x; part. prs. m. sg. nom. gumna hverr sås vitande es vits Hqv 184; f. pl. nom. meyjar margs vitande Vsp 20x; k) mit praepp. u. advv.: v. fram voraus

wissen, mit prophet. blicke begabt sein: prt. ind. sg. 3. (Heimdallr) visse vel fram sem vaner aþrer Í*rkl42; v. fyrer voraus wissen (eht): prs. ind. sg. 2. (mit 5 suffig. pron. und negat.) veiztattu fyrer gQrla Hrbl 7; -opt. sg. 3. ørlQg sin vite enge fyrer Hqv 563; prt. ind. sg. 1. (mit suffig.pron.) faret es, SigvQrþr! þats fyrer vissak Orp 193; opt. sg. 1. fjQrve yþro 10 skyldof) ér firþer vesa, ef vissak (ek vissa R) f>at får fyrer Rm 74; v. of eht von etw. wissen: prs. opt. sg. 2. qII of røk fira VQromk, dvergr! at viter Alv 92 li2 132 152 172 192 212 232 252 272 292 312 15 332; v. til (til ehs) von etw. ivissen, kenntnis von etw. haben: prs. ind. sg. 3. færa veit, es fleira drekr, sins til gef>s gume Hqv 123; pl. 3. (mit suffig. negat.) drygt fm fyrr hafþer þats menn døme 20 vissot til Am813R; 2) unpers. bewusst sein, bekannt sein (ehm): prs. ind. sg.3. ey manne f>at veit, hvat fm i árdaga sagþer i eyra syne Vm 551; 3) unpers. deuten auf etw. (ehs): prs. ind. sg. 3. Loka 25 ('lopzci' R) f>at veit ((das deutet, daspasst auf L., das ist L.'s eigentümlichkeity), at hann leikenn es Ls 193 (Ordtv. 196h); opt.sg.3. blæra fmaf því, heiptgjQrn kona! glQf) á golfe, at þér góþs vite (dass es 30 für dich etw. gutes bedeute' Sg 313; prt. ind. sg. 3. hræzlo f>at visse Am 932; vgl. auch prt. ind.pl. 3. vissu bjQltin nif>r (der griff zeigte nach unten, war nach unten gerichtet' Orm 54 pr 4; 4) be-35 stimmen: part. prt. m. sg. nom. svá vas mér vílstígr of vitaþr Hqv 994, sá (Vígríþr) 's þeim (Surte ok goþom) VQllr vitafjr Vm 184; f. sg. nom. missvefne miket vas f>eim (g^rmom) mjQk of laget, síþans þeim 40 vas varzla vitof> Fj 222.

1. vite, m. (aufsucher'; in: od-vite. — Zu vitja.

2. vite, m. (norw. vite, fcer. viti, schwed. vette) zeichen, signal, bes. ein auf einem

45 berge entzündetes f euer zeichen, ein f anal: sg. nom. eld sék brinna fyr austan borg, vigspjqII vaka: þat mon vite kallaþr Ort 192.

3. vite, sw. adj. mit verstand begabt, verständig; in: ør-vite. — Vgl. vitr.

50 4. vite, n. (norw. vite in: hel-vite, aschwed. viti in: hæl-viti, adän. vitæ; alts. witi, ags. wite, afris. wite, ahd. wizi; vgl. got. weit in: fra-wéit) strafe,