kløkk                                                          340                                                           knút

pilen, Porm 2, 25, vinna £r k-va, arbejde med åren så at den böjes, Bjhit 2, 2, k. húfr Mberf 1, kløkk saumfor Am 5, 21, k. kjplr SnE II 170, Ånon (XII) C 25, Or Hj 1, kløkk stol Ht 21, k-var sneisar Iv 16.

—   2) blød, ræd, grædefærdig, Þmáhl 10, kunni k. verða Am 62, k-var dróttir, som havde mistet modet, elendige, EQils 3, 16, k. hugr LU 2, k-t hold, det svage, kraftesløse kød, LU 54, k. ok hræddr LU 79, klpkk tpr LU 91. Jfr al-.

kløkkva, (klpkk, klokkinn), miste, modet, blive grædefærdig, kostir ro betri an k. séi Ski 13, at k-vi Goðrún Am 58, k. siz hugði, om Högne, Akv 24, klukku þeir karlar Am 66, kallmenn k. Mv 113, beiða, biðja k-vandi Katr 27, Hsv 104.

kløkna, (-aða, -aðr), blive sorgfuld, grædefærdig, mær mun k. (v. 1. kløkkva), Frp 1 8.

knarri, m, dimin. af knorr, og et kælenavn, 'skudeliV, Am 2, 2.

Knausar, m. pi, gård på Snæfjældsnæs (yngre Hnausar, af hnauss, jfr no. knáus „klippe, bjærgknold" Aasen), Bård 5.

knár, adj, dygtig, energisk, vest nu k. Eldj 1.

(knega), knátta, (inf. knpttu; præs. kná, pi. kneigu, sikret ved metrum, se Skjspr. 111; part. perf. forekommer ikke), grundbetydning er 'kunne, forstå', så udledes deraf 'kunne, formå, få lejlighed til', det er denne, der er eneherskende; iøvrigt forekommer ordet kun med inf in. af andre verber, d. v. s. omskrivende; dog kan den egenlige betydning ofte være tydelig, som i hann kná ráða golli Fáfn 34, knátt mey séa Fåfn 44, hann of ætti, ef eiga knætti, hvis han havde kunnet få hende, Sigsk 3, knættak þér þó í faðmi felask Hhund II 29, kneigu lýðir líta Jóms 37, sás trúa knegum St 15, fylkir knátti ganga Vell 25, knákat segja Hym 32, knákat þess njóta Am 56, nú knátt Óðin séa Qrí 53, þiggja knátt Akv 33, knáat veig vanask Qrí 25, knegut oss f£lur fara HHj 13, þats Víðópnir knegi hníga Fj 25, ef séa knættak Hamd 21, knættim hefna Qhv 5, kná sofa, hypotetisk, får lejlighed til, HHj 24, jfr Fj 41. 42, kná hafa sér at heillum, kan (d. v. s. forstår, denne grundbetydning er dog her tilfældig), Sigrdr 19. — Omskrivende hovedverbet som oftest uden at: knák reiða = ek reiði Eg Lv 12, kná fregna = fregn Pmåhl 14, knættit binda

—   byndit Hrafn 1, knátti svelga Yt 4, knátti at vakna Rdr 3, vér kneigum sitja Lids 7, bjpllur kneigu hringjask Ploft 3, 6, knátti glymja Pdr 6, knátti ráða sigri Rst 3, rétt hykk kjósa knpttu Sigv 11, 5, goll kná glóa Ht 72 o. s. v., ef reyna knátt H Hj 21, knpttu sporna Vsp 24, Oddrgr 8, kná kjósa Vsp 63, knátti heyra Sigsk 30, knátti leggja Helr 12, knegu glymja O ri 7, knátt dÅ“ma Hárb 9, knátt melta Akv 36, knegak grami fagna Hhund II 36, fljóta knpttu Hhund I 31 o. s. v.

knetta, (knatt, knottinn, men kun præ-

sens forekommer), klage, besvære sig (over), engi knettr of annars mein Mhkv 24.

kneyfa, (-ða, -ðr), knuge, ødelægge, slå i kvag, þás k-ði knorr (vistnok acc.) Steinunn 2.

kneyfir, m, knuger, undertrykker, ødelægger, k. Þundar hyrjar, sværdets knuger, Vell 20; k. nesja dróttar, jætters ødelægger, Tor, Pdr 12.

kneyta se knýta.

kneytir, m, Bjhit 2, 16, vistnok blot en skrivemåde for knýtir, 5. d.

kné, n, 1) knæ, kalinn á k-i Håvm 3, rísa á k. (acc.) Hym 31, falla á k. LU 51, láta e-t falla of k., ned over knæene, Pry 16. 19, of k., over knæene, Pjsk Lv 3, fyr k-um, foran ens knæ, Qudr I 13, komask fyr k. móður, om et barns fødsel (udtrykket beror på den fødendes stilling, liggende på alle fire), Sigsk 45, kalla til k-a sinna, kalde til sig (således at de tilkaldte, börn, kommer til at stå foran knæene), Akv 37, fyr k. at sitja, / ens umiddelbare nærhed, Oddrgr 7 (her dog måske snarest rent bogstavelig), jfr Fj37, koma fyr k., komme hen til en og stå foran en (ikke: kaste sig på knæ), Qudr II 24, hvarfa fyr k., færdes hos en, i ens nærhed, Porm 2, 3, Sigv 13, 6, bera (kvæði) fyr hilmis k., føre det til kongen, bringe kongen, Arbj 8. — 2) skød, hrundit ór k-um Hym 32, leggja hamar i k. meyj-ar Pry 30, (t£r) renna niðr of k. Qudr I 15, hrynja i k. mpnnum EQils 3, 18; herhen hører udtrykket: selja mål i k. e-m, overlade en sag til ens afgorelse, Olhv 2, 3. — 3) Qanske usikker er tydningen af k. / i k. gengr knefi (s. d.) ef kvistir þverra Am 73, det her foreliggende udtryk, at ganga i. k., synes at måtte betyde 'at forringes, efterhånden at gå til grunde'; dette k. er mulig identisk med det, der findes blandt sáðs heiti, Pul IV ddd 1: kné og efsta kné. — 4) krumtræ (i skib, jfr Falk, Seew., 47), Pul IV z 9.

Knéfrødr, m, sagnperson, Akv 1. 2.

kniar, m. pi, mænd, Pul IV j 2 (ifølge SnE I 530 =: fylgðarmenn), k-a fremstr Arbj 11.

kníði se knýja.

knífr, m, kniv, hylda hval hvossum k-i Ólhelg 6, hylda með k-i Am 59, bregða til k-i Am 63, tunga skorin k-i ESk 6, 60; — stuðla k., rim-kniv, tungen, Katr 34; •— k. hrafna veigar, blod-kniv, sværd, Hl 37 b. jfr hneiti-, skelfi-.

knosa, (-aða, -aðr), knuse, bryde, knosuð bond, iturevne bånd, Likn 30.

knúi, m, kno (på fingeren), kropnir k-ar, på trællen, Rþ 8. — Blandt skibs-navne, Pul IV z 4. — Sagnpersoner: Qrott 14, Qrv IV p 5. ffr ben-.

knuta, /, knokkel, kasta k-u EGils 3,19, í k-u líki Qd p 29, leggja mót við marga k-u Drv (XI) 8; i en mangelfuld sammenhæng, Am 7, 4. — Jfr hross-.

knútr, m, knude, ríða k-t Rv 28. —