ynjar VQro þær (brújjer berserkja), en varla konor Hrbl 102, einn át (f órr) oxa, åtta laxa, kråser allar þærs konor skyldo Þrk 24⁴, haglegar HjQrvarþs konor gumnom þykkja HHv 1*, opt bQl visar konor sitja 5 brau to nær þærs deyfa sverþ ok sefa Sd 27*, hon (Guþrún) gret eigi sem aþrar konur, en hon var buin til at springa af harmi Br 20 pr 10, til gengu bæþi konur ok karlar at hugga hana (Guþrúnu) Br 20 10 pr 1.1, gørfjet (gørfjegak) lijúfra né hqndom slaa, né kveina umb sem konor aþrar Oþr Il* lill*, mono viþ ofstriþ alz til lenge konor ok karlar kvik ver føfjask Hir 14² ; gen. svá's friþr kvenna þeira es flatt 15 hyggja, sem ake jó óbryddom á ise hQlom Hqv 89\ þege fm, ífmnn! þik kveþk allra kvenna vergjarnasta vesa Ls 17¹, (Halfdanr) åtte Almveigo øzta kvenna Hdl 15*, hón (Brynhildr) 's bragr kvenna Sg 20 15², þú værer þess verþost kvenna, at fyr augom þér Atla hjøggem Sg 32¹, kostom drepr kvenna karla of rike Am 69^l; dat. brigþr es karla hugr konom Hqv 90², klæke vantu þá, Þórr! es »þú á konom 25 barþer Hrbl 101, bjargrúnar skaltu kunna, ef f)ú bjarga vill ok leysa kind frå konom Sd8²; aee. sparkar Qttom vér konor, ef oss at spQkom yrf>e; horskar Qttom vér konor, ef oss hollar være Hrbl 42. 43, 30 ut af hans (Mimameiþs) aldne skal á eld bera fyr kelesjukar(?) konor Fjl6², snemma of morgin fundu þeir (Yælundr ok brœþr hans).. konur þrjár ok spunnu lin, þar váru hjá þeim álptarhamir þeira, þat váru val- 35 kyrjurF/rø 6, HjQrvarþr hét konungr, hann åtti fjorår konur HHv 1, (fugl) hafþi heyrt til, at hans (Atla) menn kQllufm vænstar konur þær er HjQrvarþr konungr åtti HHv 13, teygjattu þér at kosse konor Sd 28*, 40 konor hugþak dauþar koma i nQtt hingat, være vart biinar, vilde þik kjósa, byþe [)ér "bráþlega til bekkja sinna Am25^x.

Composita: kvenn-VQf>; hiis-kona, sal-kon a, troll - kon a. 45

1. konr, m. gesehlecht, art (nur der gen. sg. kommt in adverb. Verbindungen vor); in: margs-konar.

2. konr, m. (vgl. got. kuns in: alja-kuus, sama-kuns, ahd. kunni in: ein- 50 kunni, liimil-kunni) 1) sprössling, söhn: sg. nom. konr Sigmundar (SigvQrþr) Rm 13^l, Yngva konr (Sigvorþr) Bm 14²; 2) mann:

pl. nom. hvé þik kalla koner? RHv 142-acc. hefr kannaþa kone óneisa? HR 124*. — Als männl. eigenname Rþ 43¹ u. ö. konunga - stcftia, f. Zusammenkunft

von königen, könig sver Sammlung: sg. dat. HQþbroddr var i konungastefnu, haun fastnaþi sér Sigrúnu HQgnadóttur HHII 12 pr 3.

konung-borenn, part. prt. von königlicher abstammung: f. sg. voc. (sw.) Jm á arme ólifþom sefr . . ok estu kvik, en konungborná! (Sigrun) HHII47⁵; acc. (sw.) ek hof kørna ena konungborno brú{)e þina at bragarfulle HHv 32*.

konung -dómr, m. (aschwed. konungs-domber, adän. koning-dom; alts. cuning-dom, ags. cyning-dóm) richterliche ge-walt des königs; königliche würde und macht, königsherrschaft: sg. dat. þat vas eige årar titt, at frá konungdóm kváner gengo Sg 14* (vgl. jedoch Beitr. 22,120); acc. sonr Friþloifs hét Fróþi, hann tók konungdóm eptir fQþur sinn Ort 6.

konunglegr, adj. (norw. dän. kongelig, fær. kongaligur, asehived. konungliker; afris. kenenglik, ahd. kuninglih) königlich: n. sg. nom. esa konunglekt kviþa mQrgo Fm 40².

konungr, m. (nonv. kong, fær. kongur, aschwed. konunger, adän. konung, koning, kong; alts. euning, ags. cyning, afris. kining, ken eng, ahd. kuning) könig: sg. nom. Hraufmngr konungr åtti två sonu Grm 1, GeirrøJ)r fostri minn er konungr ok sitr nu at landi Grm 18, J>at var inn mesti hégómi, at Geirrøf)r konungr væri eigi matgóþr Grm 25, læ tr konungr handtaka Jjann mann, er eigi vildu hundar á lilaupa Grm 26 A, konungr lét hann (Grimni) pina til sagna ok setja milli elda tveggja Grm 29, Geirrøf>r konungr åtti þá son tiu vetra gamlan Grm 31, (Agn arr) sagjji at konungr gørjii illa, er hann lét pina hann saklausan Grm 33, Geirrøf)]' konungr sat ok hafþi sverf) um kné sér ok brugf)it til miþs Grm 54 pr 1, konungr drap fæti ok steyptiz áfram Grm 54 pr 4, Agnarr var f>ar konungr lengi siþan Grm 54 pr 7, Níþuþr hét konungr i Sviþjóf) Vkv 1, Nifjuþr konungr lét hann (Yælund) hQndum taka Vkv 15, Nífmþr konungr gaf dóttur sinni BQþvildi gullbring Vkv 17 pr 1, engi maþr þorþi at fara til hans (Vælundar)