hverjom at segja alt þats viljak vita Alv 8³, hvat kant segja nýra spjalla ór Nórege? HHv 31¹; sg. 3. kann (lies: kannat) su vei g van ask Grm 25 ⁴A, (mit suff. negat.) kannat (erfenyte) firrask ór fiandgarþe Sg 26²; opt. sg. 3. látej) enge mann epter sitja es benlogom bregþa kunne! HH153⁵; prt. ind. sg. 3. (Heiþr) seiþ hvars kunne (seil, sij>a) Vsp 22³, keppa (HQgne) svá kunne, kvQl hann vel þolþe Am 61⁴; pl. 3. klukko þeir karlar es kunno gørst heyra Am 62 ³, svárra sára sákat né kunno .. Ghv II¹ (s. %ur stelle); opt. sg. 3. (Hymer) kvaþat mann ramman, þót roa kynne krQptorlegan, nema kalk bryte Hym29³, ek strengþak heit þar 1 mót at giptaz øngum þeim manni er hræjmz kynni Sd 4 pr 11, þann baj> (Oþenn) slita svefne mínom, es hverge lands hræþask kynne Hir 9⁴; 5) ursaehe haben (e. inf.): prt. ind. sg. 3. (Hjalle) kunne kløkr verfa Am 58²; 6) auf jmd (ehn) erzürnt sein; vgl. kunn, f. in: mis-kunn.

Compositum: al-kunna.

kunnegr, adj. (nonv. kunnig, fær. kunnigur, kunnugur, aschived. kunnogher, adän. kundig; ahd. kundig, afris. kun dich, kondich) 1) hundig, klug: m. sg. acc. Qflgan ok aldenn qs kunnegan (Ríg) Bþ 1²; f. sg. nom. kunneg kvQn Níþaþar Vkv 17¹ 32¹; dat. kun negre kvqn Níþaþar Vkv 25 ⁴ 37 ⁴; 2) verwandt (in compositis).

Composita: (1) fjQl-kunnegr, o-kunnegr; (2) alf-kunn egr, ás-kunnegr, regen-kunnegr.

1. kuftr, adj. (norw. kunn, fær. kunnur, aschived. kunder, adän. kund; got. kunþs, alts. küÖ, ags. cúÖ, afris. kuth, ahd. kund) 1) bekannt: maþr manne verþr af male kuþr Hqv 57³; f. sg. nom. kunn vas Qlrún Kiars dótter Vkvl6²; 2) klug, verständig: m. sg. acc. Atle sende qr til Gunnars, kunnan segg at ríþa Akv 1²; f. sg. nom. hefr kunn kona (Guþrún) viþ konunge daprar minjar at dauþan ver Sg 54¹; 3) verwandt (in compositis).

Composita: (1) ó-kuþr, víþ-kuþr, þjóþ-kuþr; (3) alf-kuþr, ás-kuþr, regen-kuj)r.

2. -kiiþr, f. (vgl. got. -kunþs in: ga-kunþs); in: for-kuþr.

kvaka (af>; nonv. kvakka, adän. kvakke) zwitschern, krächzen: prt. ind. sg. 3.

fuglinn kvakaþi, en Atli hlýddi hvat hann sagþi HHv 14.

kváma, f. (norw. aschwed. koma, adän. komme) ankunft; besuch: sg.nom. gløpr 5 es gests kváma, ef i gøresk nekkvat Am 29⁴; gen. fagrt baþk ykr kvqmo Am 36*, æster, JQrmonrekr! okkarrar kvqmo Hm 25².

kveina (aþ; norw. kveina; got. qainon, 10 ags. cwánian) klagen, jammern: inf. g0rþet (gørfegak) hjúfra né hQndom slaa né kveina umb sem konor aþrar Gpr II⁴ Ull⁴.

kveld, n. (norw. kveld, fær. kvöld, lo aschwed. qväld, adän. kvæld; vgl. ags. cwyld in: cwyld-hreðe ₍fleder maus', ahd. kwilt in: kwilti-werk ₍abendarbeit', alem. kilt in: kilt-gang ₍nächtlicher besuch des bur sehen bei seinem schätz'; zur etymol. 20 s. A. Kock, Ark. 7,175 fg.) abend: sg. dat. at kvelde skal dag leyfa Hqv SO¹, vas þar at kvelde of komet snimma Frk 24¹: acc. þat sama kveld sóttu þeir (æsir) gisting til Hreiþmars Rm 14, kveld lif er maþr 25 etke ept kviþ norna Hm30⁴, (mit suffig. art.) um kveldit váru heitstrengingar HHv 30 pr 9; pl. gen. fram vas kvelda , es war spät am abend' Brl2\ Compositum: kveld - riþa. 30 kveld-ri]) a, f. ₍nachtreiterin', hexe: pl. acc. urgan stafn ek hef opt buet ok kvalþar kveldriþor HHv 15⁴.

kvelja (kvalþa; norw. kvel ja, aschwed. qvälia, adän. qvælje, qvæle; alts. quellian, 35 ags. cwellan, ahd. quellen) 1) quälen, plagen: prs. ind. sg. 3. kvelr Níþhoggr nae framgengna Vsp 39⁴Sn.E., hann (Geír-røfr) er matníþingr sá, at hann kvelr gesti sina, ef honum þykkja ofmargir 40 koma Grm 19; 2) zu tode martern, töten: imper. sg. 2. (mit suffig. negat.) eiþa skaltu mér .. vinna .. at Jm kveljat kvQn Yølundar Vkv 35⁴; part. prt. f. pl. acc. urgan stafn ek hef opt buet ok kvalþar 45 kveldrif)or HHv 15⁴.

kvenn - vój), f. frauenkleid: pl. acc. lQtom (léto) und hQnom (Þóre) hrynja lukla ok kvennvá{>er of kné fallá ßrk 15² 19².

50 kvern, f. (norw. kvern, fær. kvörn, aschwed. qvärn, adän. kværn; got. qairnus in: asilu- qairnus ₍miihlstein', alts. afris. quern, ags. cweorn, ahd. quirn, kurn u.